Izabela Kuna - Klara

Autor: Izabela Kuna
Tytuł: Klara
Wydawnictwo: Świat Książki 2010

Wyznaję taki pogląd, że celebryci nie powinni zabierać się za pisanie książek. Zwykle wychodzi z tego jakieś kompletne nieporozumienie czyli gniot, pseudo-dziełko reklamowane znanym nazwiskiem. Miałam nadzieję, że Klara lubianej przeze mnie aktorki Izy Kuny okaże się wyjątkiem, że mi się spodoba, że mnie zaskoczy (pozytywnie) i że tamten pogląd będę mogła schować do kieszeni. Cóż, nadzieja jest matką głupich...

Opis wydawnictwa:

"Nie znacie Klary? Niemożliwe! Po ulicach chodzą ich tysiące...

Klara nie ma męża ani dzieci. Za to ma prawie czterdzieści lat, żonatego kochanka, rzygającego kota i niewyparzony język. Wciąż się odgraża, że umrze i nie umiera. Kłóci się z matką i godzi. Odchodzi od ukochanego Aleksa i wraca. Upija się z Wronką i trzeźwieje, by znów szukać szczęścia. Czy jej życie to jedna wielka pomyłka?"

Cóż, może nie znam odpowiedzi na to akurat pytanie, ale wiem coś innego. Ta książka to jedna wielka pomyłka.

Bohaterowie są do bólu nudni i schematyczni. Klara ciągle pije, płacze i rozmawia z kotem. Aleks obiecuje rozwód z żoną i przeprasza Klarę. Matka czterdziestolatki narzeka, że wkrótce umrze i że jej córka nie ma dla niej czasu. Aha, są jeszcze przyjaciele Klary i parę innych bohaterów, którzy większego wpływu na fabułę nie mają. I pojawiają się tylko epizodycznie. W całym tym towarzystwie nie ma ani jednej postaci, która by mnie czymś zainteresowała czy sprawiła, że z samego względu na nią oceniłabym wyżej tę powieść.

Chyba jeszcze w żadnej książce nie spotkałam się z takim natłokiem wulgaryzmów. Ja rozumiem, że parę przekleństw nie zaszkodzi, bo każdemu się czasem z ust wyrwie (mnie również), ale żeby z co drugiego zdania wyzierało takie chamstwo? No bez przesady. Mnie to drażni niemiłosiernie.

Ponadto nie rozumiem intencji autorki. To znaczy, pewnie chciała coś udowodnić, pisząc tak nieschematyczną książkę, ale po co? Rzadko się zdarza, żebym obrzucała książkę mięsem i mieszała z błotem, ale tym razem nie mogę się powstrzymać. A może po prostu do tej książki trzeba dorosnąć? Dojrzeć? Albo być czterdziestoletnią kobietą - singielką, żeby ją zrozumieć?

Jednego tylko nie można tej książce odmówić. Że jest do bólu szczera, prawdziwa, że bez cukru i lukru przedstawia życie czterdziestoletniej kobiety. Jest trochę śmiechu i trochę płaczu. Trochę złości i żalu. Trochę filozofii i zwykłych pogaduszek przy koniaku. Taka autentyczność, ostry dowcip i nielukrowana rzeczywistość przypadły mi do gustu, jednak to wszystko, co w tej książce mogę ocenić na plus...

Szkoda, że Klara wybroniła się tylko tą szczerością zawartą w powieści. Ale ileż to już takich książek o prawdziwym życiu powstało? Można wymieniać godzinami, ale nie o to tu chodzi. W dziesięciopunktowej skali dałam dwójkę za tę autentyczność. Niczego więcej pozytywnego nie mogę się tu dopatrzeć. Niestety, nawet okładka jest okropna...