Oskar i pani Róża

Eric-Emmanuel Schmitt - "Oskar i pani Róża", Znak

Pierwsze, co mogę o tej książce powiedzieć, to to, że płakałam, czytając ją. Znowu. Jakieś dwa czy trzy lata temu (a może nawet w podstawówce?) zapoznałam się z nią po raz pierwszy, wtedy wzbudziła we mnie ogromne emocje. Teraz czuję, że dojrzałam, by przeżywać ją na nowo. Gdy więc znów miałam książkę w ręku, postanowiłam skupić się na treści, nie płakać zbytnio i wyciągnąć wnioski czy morale z lektury. Udało się tylko to trzecie. Bo to jest chyba taka książka, przy której nie da się nie płakać. Warto, żebyście o tym wiedzieli, za nim po nią sięgniecie. No chyba, że nie należycie do pokolenia wrażliwców (w co wątpię, bo przecież każdy z nas w którymś momencie swojego życia się rozkleja, niektórzy po prostu świetnie udają, że wszystko jest okej).

Bohater książki to dziesięcioletni, chory na białaczkę chłopiec o imieniu Oskar. Jak na swój wiek jest niezwykle mądrym dzieckiem. Zdaje sobie sprawę z tego, że umrze.

-Ciociu Różo, dlaczego nikt mi nie mówi, że umrę?

 Spogląda na mnie. Czy zachowa się tak jak wszyscy? Proszę cię, Dusicielko z Langwedocji, wytrzymaj, nie zatykaj uszu!

-Czemu chcesz, żeby ci to mówiono, skoro sam wiesz, Oskarze! (str.13)

Wspomniana we fragmencie ciocia Róża to niemłoda już kobieta odwiedzająca Oskara. Chłopiec bardzo ją lubi, zresztą z wzajemnością, traktuje ją więc jak swoją ciocię. Róża opowiada mu o tym, jak kiedyś była zapaśniczką (stąd przydomek Dusicielka z Langwedocji). Proponuje chłopcu, by ten zaczął pisać listy do Pana Boga. Oskar przyjmuje to sceptycznie. Uważa, że Bóg jak i Święty Mikołaj (w którego istnienie wierzył, bo nawet jego rodzice wierzyli, i kiedy w szkole odkrył prawdę i przekazał im to, byli zdziwieni. Chłopiec uważał, że udawali zdziwienie.) to jedno i to samo, wielka propaganda i mówi, że nie da się na to nabrać. Jednak z każdą chwilą jego nastawienie się zmienia i w końcu daje się przekonać.

-A po co miałbym pisać do Pana Boga?

-Może poczułbyś się mniej samotny?

-Mniej samotny z kimś, kto nie istnieje?

-Spraw, żeby istniał. (str.15)

Każdy rozdział jest listem do Pana Boga, w którym chłopiec opowiada o swoim życiu. O cioci Róży, rodzicach, którzy boją się choroby syna, o Peggy Blue, do której Oskar po kryjomu wzdycha... Ciocia Róża proponuje mu, aby przez ostatnie dwanaście dni życia, udawał, że jeden dzień to jak dziesięć lat życia.

-Od dzisiaj będziesz bacznie obserwował każdy dzień, mówiąc sobie, że ten dzień to jakby dziesięć lat.

-Dziesięć lat?

-Tak. Jeden dzień to dziesięć lat.

-Więc za dwanaście dni będę miał sto trzydzieści lat!

-Tak. Wyobrażasz sobie? (str.27)

Eric-Emmanuel Schmitt to francuski dramaturg, powieściopisarz i eseista. "Oskara i panią Różę" napisał w 2002 roku. W moich planach są również inne książki tego autora: "Zapasy z życiem" czy najnowsza "Kiki van Beethoven" z płytą CD.

Książkę "Oskar i pani Róża" mogłabym opisać tytułem innej - "Balsam dla duszy". Opowieść ta przywraca wiarę w Boga, uczy doceniać każdy dzień i patrzeć na świat tak, jakbyśmy widzieli go pierwszy raz w życiu. Oswaja nas ze śmiercią. Daje wskazówki, jak żyć. Wzrusza. Skłania do refleksji. A przez to jest książką, po którą sięgnąć może każdy: czy młody, czy stary.