Z kim płaczą gwiazdy...

Ewa Barańska - "Z kim płaczą gwiazdy...", Telbit

Główną bohaterką książki jest siedemnastoletnia Weronika, piękna brunetka o zielonych oczach. Jej matka Elwira flirtuje z dużo młodszymi od siebie (często nawet z kolegami córki) i wszelkimi sposobami chce zachować młody wygląd. Dbałość o urodę jest w jej przypadku już obsesją; chce również, żeby Weronika zaczęła zdawać sobie sprawę ze swojego seksapilu.

Weronika chwilami miała wrażenie, że to ona, siedemnastolatka, matkuje swojej infantylnej, trzydziestosześcioletniej matce. Często czuła z tego powodu gorycz, lecz dotąd tłumiła ją w sobie tak skutecznie, że straciła nadzieję, iż kiedykolwiek odważy się spróbować. (str.20-21)

Weronika poznaje Michała, gdy opala się na łódce podczas wakacji nad Soliną. Chłopak proponuje jej darmowy rejs żaglówką, ale ona odmawia. Gdy wraca do domku letniskowego, Michał traci z nią kontakt. Prosi o pomoc przyjaciela Krystiana, który wykorzystując swoje flirciarskie umiejętności uzyskuje informacje od dziewczyny imieniem Jagoda. Dalej wszystko dzieje się jak w bajce: Michał odnajduje Weronikę, zostają parą i, standardowo już, mogliby "żyć długo i szczęśliwie". No właśnie, mogliby, gdyby nie jeden feralny wypadek. Michał skacze do wody na główkę i łamie kręgosłup. Mimo, że skakał wiele razy, tego dnia jednak coś poszło nie tak...

Weronika nie wyobrażając sobie życia bez Michała robi wszystko, aby przywrócić mu dawną sprawność. Przeszukuje internet, by znaleźć odpowiednie informacje, adresy klinik, które mogłyby przeprowadzić operację... Do pomocy przyłączają się rodziny Michała i Weroniki, oraz ich znajomi, a także jedno ze stowarzyszeń. Wszystko może iść po dobrej myśli, gdyby nie jeden szkopuł, z w zasadzie dwa: pierwszy z nich to ogromny koszt operacji: trzysta tysięcy złotych, drugi zaś to pesymistyczne nastawienie chłopaka.

Pisałam już o książce Ewy Barańskiej (była to moja pierwsza recenzja na tym blogu) - "Żegnaj, Jaśmino" i zauważyłam, że autorka lubi poruszać trudne problemy, "trudne sprawy" :). W tamtej książce było o narkotykach, tu o brawurze i jej skutkach, spotkałam się także z innymi jej powieściami, których temat stanowiła anoreksja czy samobójstwo... Książki tej autorki można więc określić jako obyczajowe.

Ewa Barańska (właściwie Stanisława Barańska) to scenarzystka i pisarka, urodzona w 1947 roku. Jest polską autorką powieści obyczajowych, fantastycznych i sensacyjnych.

Właściwie podobają mi się jej książki, choć pisane są nieco ciężkim i podniosłym językiem. No bo która z siedemnastolatek powiedziałaby coś takiego:

Daruj sobie, babciu, tę płomienną demagogię. Odnoszę wrażenie, że twoja wiara jest miałka w treści i teatralna w dogmatach. (str. 134)

No nie wiem, może jestem przygłupia, ale naprawdę nie mam pojęcia co znaczy "demagogia". Ktoś wie? ;) Chyba bez słownika wyrazów obcych się nie obejdzie...

[demagogia: gr. "kierowanie ludem", wykorzystywana przez polityków sztuka zjednywania sobie tłumu przez schlebianie mu, mówienie "jego głosem" i obiecywanie rzeczy niemożliwych do spełnienia.]

Eee... Okej.

Ogólnie książka mi się podobała. Razem z bohaterami przeżywałam ich miłość, niepokój, depresję, rozpacz, strach i nadzieję. Liczyłam, że Michał wyzdrowieje, że uda się zebrać pieniądze na operację. Na końcu książki spotkała mnie (i pewnie nie tylko mnie) niespodzianka. "Zamiast epilogu" czyli informacja od autorki, że to do czytelnika należy pokierowanie losem bohaterów... Osobiście chciałabym, żeby wszystko skończyło się happy-endem, więc moim zdaniem dalsze losy potoczą się dobrze, ale jak zdecydują inni czytelnicy...?

PS Nasi siatkarze znów wygrali! Jako, że jestem chora, miałam okazję obejrzeć cały mecz, od 7.00 rano już byłam na nogach :) Świetnie, że tak dobrze sobie radzą, mistrzów olimpijskich (Amerykanów :)) rozgromili 3:0!