Michelle Obama - "Becoming. Moja historia"

Odkąd dowiedziałam się o ukazaniu się autobiografii Michelle Obamy, usilnie zapragnęłam ją przeczytać. Być może zostało to spowodowane chęcią "pójścia za tłumem", ponieważ książka stała się mocno popularna, natomiast ja nie mogę o sobie powiedzieć, bym kiedykolwiek była jakoś specjalnie zafascynowana postacią żony pierwszego czarnoskórego prezydenta Stanów Zjednoczonych. Mimo wszystko niejako za cel postawiłam sobie jej przeczytanie, a nuż może okaże się to lektura niezwykle pasjonująca i inspirująca. Rozważałam nawet jej kupno, lecz nadarzyła się okazja, by wypożyczyć ją z biblioteki. I mimo że nie powinnam mieć szczególnych oczekiwań do tej lektury, to muszę przyznać, że spotkało mnie spore rozczarowanie...

Gdy czytamy czyjąś biografię, napisaną z reguły po śmierci tej osoby, możemy nierzadko odczuć niepokój związany z wrażeniem, że wchodzimy z butami w czyjeś życie. Natomiast w przypadku autobiografii to sam autor decyduje o tym, ile ujawnić na swój temat przed czytelnikami. Michelle Obama nie ukrywała i gorszych momentów - oprócz blasków, ukazywała również cienie swojego życia jako czarnoskórej kobiety. Począwszy od pierwszych lat, które kształtowały się w domu, dzielonym nie tylko z rodzicami i starszym bratem, ale też z ciotką i jej mężem, stały przed nią bariery związane z kolorem skóry. No i generalnie właśnie ta kwestia wypada w książce dość... negatywnie. Michelle Obama często podkreśla fakt dyskryminacji osób rasy czy pochodzenia innych niż biali. Sama jednak przez to staje niejako wobec ludzi o jasnym kolorze skóry, zatem zamiast zacierania różnic, w książce następuje swoiste ich pogłębienie. Oczywiście, trzeba sprzeciwiać się dyskryminacji, ale dlaczego kosztem z kolei tych drugich? Takie niestety wrażenie odniosłam z lektury i nie chcę, by ktoś tutaj określił mnie mianem rasistki.

Kolejna sprawa - książkę czytałam bardzo długo, bo zwyczajnie mnie wynudziła i zmęczyła. Były momenty interesujące, wzruszające czy zabawne, natomiast lektura ta liczy 500 stron i zdecydowana większość kompletnie mnie nie porwała. Można ją podsumować kilkoma tematami, które przewijają się co chwilę: walka o możliwie jak najpełniejsze zachowanie prywatności i swobody dla dorastających w Białym Domu córek Michelle, dyskryminacja rasowa, trudna i żmudna polityka Baracka Obamy, a jako wisienka na torcie realizacja programów promujących zdrowy styl życia. No nie jest to pasjonujące. I też mnie do końca nie przekonuje. Z samych kart autobiografii wyłania się zapis ośmiu lat prezydentury, który i tak musimy skonfrontować z innymi źródłami, bo, metaforycznie, mimo wszystko nikt przecież nie będzie zakalał własnego gniazda...

Być może książka okaże się naprawdę pasjonująca dla tych, którzy najbardziej mogą utożsamić się z Michelle Obamą - czyli dla czarnoskórych dziewcząt i kobiet. Być może z lektury jej autobiografii zaczerpną siłę do walki o siebie i swoje marzenia wbrew dyskryminacji rasowej, która rzeczywiście jest faktem. Michelle Obama walczyła o to, by nie być jedynie lalką stojącą za plecami męża, podejmowała wiele inicjatyw i starała się, aby Biały Dom stał się miejscem bardziej dostępnym również dla osób, które nie zajmują wysokich stanowisk. Wciąż przy tym podtrzymywała, iż polityki nie darzy żadnym pozytywnym odczuciem. Do działania potrzeba jednak wiele charyzmy, chęci i wiary we własne możliwości - a nawet i ona na początku mierzyła się z przylepioną jej etykietką żony prezydenta. Wiele poświęciła dla zrealizowania nieswoich marzeń, choć miała też na pewno wzniosłe idee i dążyła do zapewnienia wsparcia innym. Czy jednak wejście do polityki, która tak naprawdę bardziej łączy niż dzieli i nie rozwiąże wielu problemów na świecie, a przy tym pozostawanie na świeczniku przez cały czas i próby pokazania się z innej strony niż tylko jako "żona prezydenta" są celem, dla którego warto się poświęcić? Każdy oczywiście ma inne priorytety. Mnie to jednak nie przekonuje.